Vannacht werd ik wakker en voelde mij helemaal niet zo lekker, ik had het koud en warm te gelijk en trilde over mijn hele lijf. De zusters dachten dat het een soort schok was en bestelde een medicijn voor mij waardoor ik wat zou kalmeren. Ik was eigenlijk helemaal niet zo bang (in mijn hoofd) maar misschien was het wel mijn lichaam, die nu liet weten dat het allemaal wel heel spannend is geweest de laatste dagen. Ik wilde het medicijn eigenlijk niet hebben. Bram heeft toen heel rustig over mijn rug gewreven en het trillen werd steeds minder, eigenlijk was het na een uurtje alweer helemaal weg.
Toen ben ik toch nog lekker in slaap gevallen.
's Ochtends kreeg ik bezoek van de fysiotherapeut, hij deed wat testje met mij en ik moest een rondje op de gang met hem lopen. Dat had ik de laatste 4 dagen nog helmaal niet gedaan.
Ik kon wel zelf naar de wc lopen, maar dat was ook alles, ik dook daarna gelijk mijn bed weer in.
De fysiotherapeut vertelde dat alles goed werkte en dat ik vandaag wat meer moest bewegen, uit bed om te eten, rondje op de gang, rustig aan, misschien even van de afdeling af naar het restaurant. Gewoon grenzen verleggen, iets waar ik eigenlijk zelf wel weer zin in had.
Daarna kwam er nog een zuster die mijn spierspanning nog eens nakeek en vertelde dat het heel normaal is dat mijn armen en benen nu een beetje raar aan voelen.
Dat gevoel hoort erbij en zou langzamerhand minder worden. Pff dat stelde mij gerust. Want op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik nu wel en niet mocht voelen. Je lichaam heeft toch een opdonder gekregen en dat is nu op zijn manier aan het herstellen en ja dat voelt vreemd.
De hele dag hebben we voor de rest een beetje gewacht en geoefend met rondlopen en uit bed zijn.
Dat ging best goed.
Rond 17:00 kwam de dokter mij vertellen dat ze een voorstel hadden klaarliggen om bij mij een chip in te plaatsen, bij mijn hart, om zo mijn hart goed te monitoren voor de komende 3 jaar.
Maar omdat mijn hart goed is, vinden ze het eigenlijk onzin en stelden ze voor om deze optie niet uit te voeren, tenzij ik er op stond. Wij vonden het ook niet nodig omdat mijn hart, volgens de onderzoeken goed is. Dus daar vertrouwen we nu op.
Ja, toen bleef er eigenijk weinig over en werd er al gauw gesproken van ontslag.
Daar had ik opzicht wel zin in, weer heerlijk mijn leventje oppakken, terwijl in het ziekenhuis ook wel weer een veilige omgeving was. Tja was best moeilijk, je wil naar huis, maar ben ook bang om daar alleen te zijn, zonder medische zorg. Er zal toch niets gebeuren..... gaat er toch weer door je hoofd.
Om 20:00 reden we met de rolstoel het ziekenhuis uit.
Met een stapel documenten, recepten en ziekenhuisfile reden we richting huis.
Op het parkeerplaats zag ik nog even de plek terug waar ik 5 dagen had verbleven.
Om nu voor mijzelf te zorgen, moesten we nieuwe medicijn ophalen bij Walgreens.
We reden door de drive-tru (weer eens wat anders dan fastfood bestellen) en daar lag het al klaar voor mij, goed geregeld!
Om 22:00 uur lag ik heerlijk in mijn bedje, pfff wat is er toch allemaal gebeurd.
Wel fijn om thuis te zijn, nu maar hopen dat het goed blijft gaan.
Wel fijn om thuis te zijn, nu maar hopen dat het goed blijft gaan.
Bedankt voor het lezen!
Groetjes, Sylvia & Camy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten